Zo’n 20 jaar geleden, het was op een personeelsfeest van de vakgroep Culturele Antropologie en Sociologie der Niet-Westerse Volken, had ik geen keus. Het was druk en roezemoezig. Ik (Tom) klom op een tafel en vertelde een verhaal uit Zambia: Mijnheer Mwaanga en de boze olifant. Later zei een secretaresse: “Tom, ik heb jou toen van een heel andere kant leren kennen!” In 2004 vierde de Mijnbouwkundige Vereniging Te Delft een lustrum. Mijnbouwland Zambia was 40 jaar onafhankelijk, en ik was gevraagd een verhaal te komen vertellen. Ik had gekozen voor de ongelooflijke Mukuka Nkoloso, die vóór de Amerikanen een man, maar dan een Zambiaan, op de maan wilde zetten, en daartoe bij Unesco subsidie had aangevraagd. Het was vol en iedereen praatte door elkaar. Gelukkig stond er er een tafel! Laatst was er een nieuwe kans. Een bus vol scholieren V.O. uit Zeist bezocht de Bataviawerf te Lelystad. Toevallig vertelden Corine en ik die vakantiedag daar verhalen. Rond 15 uur probeerden de chauffeur en de leraar alle leerlingen bij elkaar te krijgen, want de bus stond al klaar. Zo’n dertig jongelui stond in de drukke hal klaar voor vertrek. Ondertussen zochten ouders naar hun kinderen, terwijl andere bezoekers in de aanpalende winkelruimte nog souvenirs kozen. De leraar spoedde zich naar de werf om de laatste zwervende leerlingen naar binnen te loodsen. Ik schoot hem aan: “Mag ik de groep in de hal een kort verhaal vertellen?” Het mocht, ik klom in alle drukte op een tafel en vroeg luidop aandacht voor het verhaal “Het Spookschip”. Ik begon meteen, en het geroezemoes verstomde. Ook andere bezoekers kwamen er op af. Aan het slot maakte ik een buiging naar het publiek, ontving een klaterend applaus, en sprong van de tafel. Een paar rondleiders complimenteerden me: “Goh, dat je die jongeren zó stil en vol aandacht weet te krijgen”. Kortom: klim gerust ook eens op een tafel…